دل خسته ام ز عالم...

درود

نمیدونم باز چه مرگم شده...
حالم اصلن... اصلن... اصلن خوش نیست.

هی هرچی میخوام خودمو بندازم تو فاز کسـ.خلی و مشنگی نمیشه... یعنی تا یه مدت جواب میده اما آدم روانی، روانیه... نمیشه کاریش کرد. دپسردگی تو خون منه... یه جورایی بعضی وقتها هم عمدی میزنم تو فاز دپسردگی. این طوری میشینم یه گوشه و واسه خودم زندگیمو میکنم. کاری هم به کار کسی ندارم. اینطوری دیگه از رابطه ام با آدمها آسیبی نمیبینم... نه بی وفایی میبینم... نه کم محلی میبینم... نه هزار تا کوفت و مرض دیگه که وقتی با یه نفر رابطه داری میاد سراغت!!
احساس میکنم یه جورایی روحم خسته است... دلم خسته است... از همه چی...
میگم روانی ام، میگید نه... گاهی وقتها از تنهایی هم خسته میشم. شاید مثل الان.
میخوام یه نفر باشه تو زندگیم... یه نفر رو میخوام... یه نفر که فقط خودم باشم و خودش... می فهمید که؟؟!
پ.ن:

۱/ گریه های شبونه ام هم زیاد شده... با دلیل و بی دلیل! امشب از تنهایی بود...

۲/ ببخشید که چرت و پرت زیاد مینویسم تو وبلاگم! من اصولن عادت ندارم چیزی رو سانسور کنم. هر احساسی که دارم رو مینویسم. حالا شاید بیشتر خوش آیند نباشه... اما احساسمه...

۳/ میخوام خودخواسته برم توی یه پروسه ی طولانی مدت دپسردگی... دیوونه ام!!!

۴/ یکی از وبلاگ نویسها یه جمله قشنگ نوشته بود که به دلم نشست: "وقتی آدمای خاص زندگیم میرن پی ِ زندگی خودشون سکوت بهترین درمان میتونه باشه‌ !" انگار این جمله رو واسه من نوشته بود... از دل من... از زبون من...

ب.ن:

۱/ فردا دارم برمیگردم شیراز!! همون طور که قبلن گفتم و بازم میگم، مرکز اینترنت دانشگاه ما، سرویس بلاگفا رو ارائه نمیده؛ یعنی باز نمیکنه! به همین خاطر به وبلاگهای بلاگفایی نمیتونم سر بزنم و نظر بدم! ببخشید. تنها از طریق گوگل ریدر اونها رو میخونم.