فرهنگ ِ اصیل یا اصالت ِ فرهنگ ِ فحش خوری و فحش دهی!

درود

در ادامه مبحث قبلی که در مورد فرهنگ و تمدن غنی مملکتمون بود!! یه قضیه ی واقعی رو به صورت داستانـک نوشتم؛ فرهنگ اصیل یا اصالت ِ فرهنگ ِ فحش خوری و فحش دهی! رو می تونید در ادامه ی مطلب بخونید.

پ.ن:
1/ قضیه مربوط میشه به حدود 1 ماه پیش!
2/ به لطف جناب هاD خان، به نظرات وبلاگم، بخش ارسال نظر خصوصی رو اضافه کردم. اگه حرف خصوصی و از این صوبتا داشتید میتونید از اون طریق اقدام کنید!! فقط فراموش نکنید که من قصد ازدواج ندارم. پس از این طریق از من خواستگاری نکنید :))
3/ یه سری وبلاگ جدید رو به لینکدونیم اضافه کردم! نویسندگان این وبلاگ های محترم لطف کرده و لینک منو توی وبلاگشون اضافه کنن! این قضیه یه طورهایی اجباریه! یعنی درک کنید. من وبلاگ قبلیم رو از دست دادم و داغ دارم! یه جورهایی برای تسلی خاطرم باید از خودتون یه فعالیتی نشون بدید! پس وبلاگ منو لینک کنید تا لینکدونی وبلاگتون زیباتر و پربارتر بشه! پیشاپیش... مُتُشکرم!

فرهنگ ِ اصیل یا اصالت ِ فرهنگ ِ فحش خوری و فحش دهی!

زنی بود حدودن 50 ساله. عینکی بر چشم داشت و شالی سفید به سر داشت. کیفش را محکم در دست گرفته بود و با آقای محمدی، پسر ِ کتاب فروش ِ معروف شیراز مشغول جر وبحث بود. صدایشان واضح نبود؛ بخاطر همین جلوتر رفتم و کنار زن ایستادم تا ببینم اوضاع بر چه قرار است. آقای محمدی را می شناختم. یعنی بارها شده بود که مشغول صحبت کردن با مردم اورا دیده بود و هراز گاهی صحبت کردن با تلفنش را هم شنیده بود. بسیار مرد مودب و با فرهنگی نشان میداد. باید هم اینطوری می بود. کتاب فروشی ِ پدرش معروف ترین و قدیمی ترین کتاب فروشی شیراز بود. شاید قدمتش به بیش از 100 سال می رسید. زن رو به آقای محمدی کرده بود و می گفت:
-این کیف منه. باید پیش خودم باشه!
آقای محمدی در حالی که چند برگه فاکتور و خودکاری در دست داشت رو به زن کرد و گفت:
-نمیشه خواهر من! باید تحویلش بدید!
- یعنی چی که باید تحویلش بدم؟
- قانون اینجاست. توی کتاب فروشی با کیف نمیشه رفت!
- من کیفمو تحویل نمیدم. دلیلی نمی بینم که بخوام این کارو بکنم.
- خواهر من، دلیلش قانونه.
- قانون چی چیه! کجای این مملکت قانون داره که اینجا داشته باشه!
- هر جا قانون نداشته باشه اینجا قانون داره! اینجا یه مکان فرهنگیه!
- در هرحال من کیفمو نمی دم.
آقای محمدی که عصبانی شده بود بلند شد و خودکارش را روی میز پرت کرد و با صدای بلند گفت:
-می خواین کیفتونو تحویل بدین اگه نمیخواین بفرمایید بیرون!
زن هم صدایش را بلند تر کرد و گفت:
-درست حرف بزن آقا. حق نداری منو بیرون کنی!
-حق دارم یا ندارم به خودم مربوطه. بفرمایید بیرون و مزاحم نشید! بفرمایید.
- درست صحبت کن. شعور داشته باش آقا!
بقیه مردم که از شنیدن جر و بحث این دو نفر جمع شده بودند سعی در ساکت کردن دو طرف داشتند. یک مرد ِ مسن رو به زن کرد و گفت:
-خانوم محترم. اینجا یه مکان فرهنگیه. حرمت داره. لطفا صداتونو بیارید پایین.
زن که تاحالا روی صحبتش به آقای محمدی بود رو به آن مرد کرد و گفت:
-صدامو نمیارم پایین. این آقا فکر میکنه من دزدم. فکر میکنه میخوام کتابهای کتاب فروشیش رو بدزدم که میخواد کیفمو تحویل بدم!
آقای محمدی در جوابش گفت:
-این چه حرفیه خانوم. گفتم اینجا مکان فرهنگیه. قانون داره. یا قانون رو رعایت میکنید و کیفتونو تحویل میدید یا بفرمایید بیرون!
- نمیدم!
- بفرمایید بیرون!
زن درحالی که داشت از در بیرون می رفت بلند داد زد:
-شما اصلن مشکل دارید. شعور ندارید. همتون خر هستید!
با شنیدن حرفهای زن آقای محمدی از کوره در رفت و با صدایی بسیار بلند گفت:
-گمشو برو بیرون زنیکه ی بی شعور. بی شعور هفت جد وآبادته. خر خودتی و فک و فامیلت. احمق عوضی. بی شعور.
مرد ِ مسنی که کنارم ایستاده بود با تعجب به من نگاهی کرد و گفت:
-خوب شد اینجا یه مکان فرهنگی بود!
آن زن از مغازه بیرون رفته بود و مرد ِ مسن هم به سراغ کتاب ها رفته بود و آقای محمدی هم مشغول نوشتن فاکتور ها شده بود. و من ماندم و این همه فرهنگ اصیل در یک مکان فرهنگی!